ต้องเรียน “เรา”

     กว่าจะรู้  ว่ายึดมั่น  มันกัดแล้ว

เหมือนเศษแก้ว  บาดลึกไป  ไม่ทันเห็น

หลงติดใน  คำตำรา  พาลำเค็ญ

กว่าจะเว้น  ถอนพิษได้  ไข้เสียนาน

     ร้อยตำรา  ร้อยอาจารย์  นั้นฉงน

ล้วนว่าตน  ต่างก็ใช่  ให้ตามท่าน

คำสอนเดียว  แต่พูดแปลก  แยกจากกัน

สุดท้ายฉัน  ขอพึ่งตน  ค้นหาทาง

     เรียนจากเขา  เราใช้ได้  เป็นเพียงแนว

ของจริงแล้ว  ต้องเรียนเรา  เป็นแก่นกลาง

รู้ให้แจ้ง  แห่งจิตกาย  เพียงสองอย่าง

โลกลึกกว้าง  แค่สมมุติ  หยุดแปลกใจ